Iris van Zomeren schreef haar levensverhaal op. Een kwetsbaar verhaal. Een dapper doorvoeld verhaal ook. Over de weg van waanzin naar wijsheid.
“Ooit op een dag, dan zullen jullie eens zien” … Ik ben veel meer dan dit kleine meisje waarmee ik me identificeer.
Het leven van Iris stond in het teken van gepest worden en van misbruik. Niet alleen haar moeder ging seksueel over haar grenzen. Ook haar pedoseksuele buurman. Rond haar twaalfde jaar stopte de incest en het misbruik, maar Iris had nog een lange weg te gaan.
Onderweg kwam ze belangrijke mensen tegen die er op een goede manier voor haar waren. Zo ontmoette ze op een kamp een leidster die haar oprecht zag en lief was. Dat gaf haar moed en kracht. Ook een yogalerares tijdens een opname was belangrijk op een bepaald moment. En ook Sonja was zo iemand. Door haar merkte Iris dat ze de oprechte en onvoorwaardelijke liefde van een moeder gemist had.
Tijdens een opleiding kwam ze zichzelf tegen. Ze kwam in gesprek met Maria, een psychologiedocent. Vanuit daar kwam ze in therapie bij Frank en ook bezocht ze een incestverwerkingsgroep. En er kwam een diagnostisch onderzoek met als conclusie de diagnose DIS; Dissociatieve identiteitsstoornis. In jezelf wisselen dan meerdere persoonlijkheden elkaar af.
Ze ontmoet Erik. Dit werd de liefde van haar leven en bracht haar een stabiele thuisbasis. Maar tijdens die relatie kwam haar jeugd naar boven.
Na een periode waarin er ook psychoses waren kwam ze bij therapeut Judith en daarna bij San. Zij hadden ervaring met DIS. Iris had vijftien persoonlijkheden in zich. In haar boek stelt ze er vijf aan je voor. De moeilijkheden vanuit haar moeder projecteerde ze op Judith, haar behandelaar. Samen hebben ze dingen uitgewerkt en met dingen afgerekend. Hierdoor kon Iris wat milder naar haar moeder kijken in haar ziekteproces. Ook haar moeder had misbruik meegemaakt. Dit is nooit een excuus, maar ook haar moeder maakte dingen mee waar ze niet voor koos. Iris doorbrak de cirkel op een moedige manier.
Door echt diep te gaan en de therapie toe te laten kon Iris met deze hulp haar verschillende ikken integreren tot een geheel. De schotten vielen weg. Dat proces en hoe diep Iris daarin is gegaan staat levendig en diep doorvoeld beschreven. Het is prachtig om te zien hoe ze dat in samenspraak met haar therapeuten heeft doorgemaakt. Maar vooral is het heel hoopvol voor mensen die met DIS worstelen. Er is een manier om te helen, als je maar wilt en diep gaat. En therapeuten treft die dit proces heel actief met je in willen gaan en die kennis hebben over hoe je dat doet!
Mooi om te zien en te lezen hoe eigen kracht, netwerk, hulpverleners en belangrijke anderen zo essentieel zijn in een mensenleven op weg naar herstel. Diep respect om op zo’n kwetsbare manier je verhaal op te schrijven om ook tot steun en hoop te zijn voor anderen! Bedankt Iris!