Je kent ze wel, die blogs over geluk. Bijvoorbeeld deze: ‘10 manieren om een gelukkiger leven te creëren‘. Of dat artikel over zingeving; ‘de sleutel tot geluk‘. Of die columns over ‘kleine geluksmomenten’. Eigenlijk krijg je via allerlei kanalen één grote zoektocht naar geluk voor je netvlies geworpen zonder dat iemand weet wat het nu eigenlijk is. Er worden onderzoeken gedaan, percentages genoemd, maar ondertussen blijft iedereen maar zoeken en vergelijken en het er hoofd over breken.
Deze blog is een ode aan het niet weten. Een ode aan het niet zoeken. Een ode aan jouw authentieke aard, je ‘nature of mind’. Een ode aan eerlijk zijn naar jezelf en verantwoordelijkheid durven nemen.
De zoektocht naar geluk is voor iedereen anders
Als je een paar artikelen, blogs of onderzoeken leest over geluk en de zoektocht naar geluk, dan ontdek je dat iedereen geluk anders ervaart. Het geluk voor de één is regelmatig iets anders dan wat geluk is voor de ander. En een onderzoek lezen over dat geluk voor 50% door erfelijkheid wordt bepaald, is ook niet echt concreet te begrijpen. En 10% wordt bepaald door persoonlijke omstandigheden.
Lekker dan, als je een trauma hebt meegemaakt in je jeugd, misschien schulden hebt en ook nog eens je baan kwijt bent, of je ouders inmiddels bent verloren. Dan voelt het echt alsof de omstandigheden wel voor 100% van invloed zijn op je gevoel van geluk. Zeker op dat moment.
En dat je in dit geval dus redenen hebt om je niet te voelen zoals je je zou willen voelen.
De zoektocht naar geluk is een overschat fenomeen
Het lijkt ook wel of het heel vreemd is als je niet bezig bent om geluk na te jagen. Je moet er toch mee bezig zijn om gelukkiger te worden? Ja, laten we ook deze lat lekker hoog leggen met elkaar. En elkaar gek maken met die hoge verwachting van geluk. Maar nog steeds weten we niet wat geluk nu precies is. We voelen allemaal dat het in ieder geval iets is wat we nog moeten gaan bereiken, maar dat we het nog niet hebben, of nog niet genoeg hebben. Dat lijkt een feit als je veel mensen zoekend om je heen ziet jagen.
Maar hoe komen we er nu vanaf hè? Van dat gevoel dat we misschien een bepaalde boot missen. Van het gevoel dat het gek is als je niet zoekt en jaagt. Of het bijltje erbij neergooit en denkt: ‘fuck het geluk‘. Hoe gaan we in de negeerstand als het gaat om alle onderwerpen die oproepen tot meer geluk, een gelukkiger leven en een nog gelukkigere toekomst?
Praat niet meer over geluk
Laten we er gewoon hier, met elkaar, eens bewust voor kiezen dat we het vanaf nu niet meer gaan hebben over geluk. En dat het leven soms gewoon pijn doet. Wel hebben we allemaal een authentieke aard, een ‘nature of mind’. Hoe ons karakter is, bepaalt ook voor een groot gedeelte hoe we reageren op omstandigheden en gebeurtenissen in het leven. En hoe ons verleden was, bepaalt ook voor een groot gedeelte hoe we tegen het leven aankijken.
De omstandigheden kun je niet altijd kiezen, maar hoe je met omstandigheden omgaat wel. Dus misschien wordt het wel tijd om te accepteren dat het leven soms gewoon even niet gelukkig is. Dat het leven niet alleen maar een zoektocht naar geluk is.
Emotie is een gevolg van onze keuze
Wat nu als we de realiteit gewoon onder ogen zien? Wat nu als het gewoon is wat het is?
Dat pijn gewoon ook echt voelt als pijn. En dat een traumatische gebeurtenis in je leven, je hele leven op zijn kop zet.
En dat rouw, iemand moeten missen, zorgt voor een heel eenzaam intens verdrietige staat van zijn.
Dat als we drie keer afgewezen worden op een sollicitatie, we logischerwijs twijfelen aan onszelf of ons kunnen.
Dat als we een overval meemaken, we echt geen vertrouwen hebben in mensen.
Dat als we een oorlog hebben meegemaakt, waar dan ook, we echt niet onbevangen onze vrijheid ervaren.
Dat als er een miskraam was, de onbezorgde kijk op een zwangerschap echt weg is, we bang zijn.
Dat als er iemand over onze grens is gegaan, we het onszelf kwalijk nemen, pijn ervaren, onze onschuld verliezen.
Dat als we scheiden en onze kinderen zien worstelen met loyaliteit, we intens verdrietig zijn en ons machteloos voelen om dat te accepteren.
Maar dat het wel een onlosmakelijk gevolg is van een keuze. Soms is je verlangen echt het tegenovergestelde van je huidige situatie.
Een uitvlucht zoeken helpt niet
Als we oprecht heel eerlijk zijn naar onszelf, dan weten we diep van binnen prima wat ons te doen staat. Het helpt ook echt niet om in een slachtofferrol te zitten. Het brengt ons ook niet uit verdriet als we blijven hangen in rouw.
Het biedt ook geen perspectief als we gaan drinken en blowen en de oorzaak niet aanpakken, maar de pijn wegduwen.
Onaardig naar anderen reageren en onszelf als enige uitgangspunt nemen heeft nog nooit nieuwe vrienden opgeleverd.
En de ogen sluiten voor verantwoordelijkheid heeft nog nooit iemand spierballen bezorgd.
Een issue ervaren, maar het niet aangaan, is geen excuus om te klagen.
Geen verbinding voelen met de ander, maar niet het pijnpunt bespreken gaat er niet voor zorgen dat de relatie beter gaat lopen.
Accepteren en relativeren
Eigenlijk heb je te allen tijde zelf de sleutel in handen. Eventueel samen met de kracht vanuit de bron waaruit je put, om te veranderen wat niet goed voelt. Om aan te gaan wat anders moet. Misschien soms tegen de klippen op. Het is vallen, maar ook weer opstaan. En overweeg de mogelijkheid van het actief zoeken van hulp als het niet lukt om zelf te bedenken hoe. Hou vol, ga door. Geef niet op.
Accepteer dat het leven niet maakbaar is. Maar maak dat het leven acceptabel wordt.
Hoe lekker is het om te doen wat je écht wilt? Hoe fijn is het om uit te spreken wat je echt meent? Hoe heerlijk is het om geen geheimen te hebben en om écht jezelf te kunnen zijn?
En misschien blijkt dan wel dat dit alles voelt als geluk. En dat we pas dan weten wat het begrip ‘geluk’ écht blijkt te zijn.