Een diva, als je niet beter wist. Neus in de lucht. Wimpers in de krul. Rechte houding. Draaiend hoofd, wapperend haar naar achteren. Nuffig, als je niet beter wist. Tred stevig, komend van buiten naar binnen. Prinses. Koele blik.
Je toch wat aarzelende hand op de deurkruk. De wachtkamer. Zoekend kijk je rond. Koude ruimte. Mensen die praten achter een glas, je voelt je bekeken. Je even melden is al die volgende drempel die je over moet. Je doet het wel.
Je gaat zitten, formulier met toestemming voor delen van informatie voor je neus. Waarom, wat gaan ze delen. Met wie dan. Hoofd vol vragen al voordat je begint.
Een opengaande deur, je naam, een hand in je hand, kennismaking. Je blik gericht op de grond.
Het binnenkomen in de gespreksruimte. Weifelend op welke stoel je zal gaan zitten. Afwachtend opkijkend naar de vrouw die de intake leidt. Je neemt plaats. Armen en benen over elkaar. Afwachtend. Beetje defensief misschien?
Nee, dat vond je niet fijn klinken. Je wilde dat het ‘de gebeurtenis’ zou heten in het vervolg van het gesprek. Datgene wat jij nooit zou hebben moeten meemaken in je leven. Daar ging het onder andere over. Dat wat ervoor had gezorgd dat je geen enkel positief punt over jezelf kunt benoemen. Dat, waardoor je je eigen spiegelbeeld niet kunt verdragen. Wegkijkt. Dat waardoor je de lat zo enorm hoog ging leggen voor jezelf. Dat ook waardoor je altijd een zeker wantrouwen in mensen hebt. Het gevoel dat je het nooit goed genoeg doet. Er niet toe doet. Eenzaamheid kent. Het opboksen tegen je eigen gekleurde kijk op opmerkingen en het onthouden van de zaken die beter kunnen, het zuigt je leeg qua energie. Het is nooit goed genoeg geef je aan. Je bent moe. Altijd maar uitgaan van het negatieve van alles. Het niet kunnen geloven als er een compliment klinkt.
De pijn nu in je ogen, je verdrietige blik. Maar ook je stille kracht in deze kwetsbaarheid. Je houding is veranderd, open en ontvankelijk. Hulp willen accepteren omdat je het zelf niet kunt doorbreken. De wil om te vertrouwen dat er hulp bestaat waardoor je echt verder kunt komen nu. De wens dat je weer van jezelf gaat leren houden. Niet meer dood wilt. Leert leven met dat wat is geweest en heeft ontwricht. Accepteren dat openheid en echt willen de sleutels zijn voor herstel.
Wat ben ik ongelofelijk trots op mensen zoals jij. En wat bewonder ik het als je echt concrete hulp durft vragen. Daar is heel veel lef voor nodig en heel veel kracht. En wat zijn mensen puur en kwetsbaar en krachtig als dat masker afgaat.
Ik bedenk en realiseer me opnieuw dat niet altijd alles is wat het lijkt, zo op het eerste gezicht…