Soms zijn er gewoon van die mensen. Mensen die enorm dol zijn op het hokje waar ze in zitten. Comfortabel hokje. Ruimte die precies past. Waarbinnen niet te bewegen valt, maar dat hoeft ook niet, want het voelt goed. Dit is wat het is. Zo hoort het. Zo doe ik het. Gewoon, omdat het zo lekker rigide is. Makkelijk toch? Gewoon lekker weten waar ik aan toe ben. Gewoon, voor mezelf.
Maar daarbuiten gebeurt het allemaal. Daar schijnt de zon, daar kan het ook heel hard regenen, daar is het leven. Daar is niet alles duidelijk. Daar past niet alles in een bepaald plaatje. Daar zijn niet altijd structuren of heldere denkmodellen. Daar gaat het ook weleens mis. Of heel anders dan iemand voor ogen had. Oei!
Mensen in de hokjes zien dat niet. Die zijn daar niet. Dit zitten waar ze zitten, die doen wat ze moeten doen. Ongetwijfeld doen ze echt hun best, doen ze waar ze goed in zijn. In de hokjes lijken ook helaas geen ramen te zitten. En tot intens verdriet van iedereen zijn die hokjes soms ook nodig voor de wereld daarbuiten om verder te komen. Maar hokjes stapelen wel fijn, maar rollen niet. Hokjes zijn te duidelijk. Hokjes hebben ook te veel kastjes en muurtjes in de kleine ruimte. De meeste vragen passen niet in de hokjes. De muren bewegen niet mee. Het is of binnen het hokje, of de handjes gaan omhoog.
Dus mensen! Laten we uit alle hokjes komen en laten we met elkaar gaan kijken hoe we de hokjes kunnen laten oplossen. Weg met de hokjes. Welkom in het echte leven. Laten we gaan leven. Laten we inspiratie opdoen. Laten we kijken wat we aan creativiteit hebben met elkaar om op maat te gaan handelen. Laten we spelen, plezier maken, en mensen ECHT helpen. Laten we verder kijken en op avontuur gaan!
Ode aan het leven zonder hokjes. De toekomst ligt open!