Daar zit ze, op het bankje bij de boom.
Door de dagen van de afgelopen jaren, zijn de minuten in de uren anders geworden als hoe het was. De versnelling slaat steeds meer toe. De rust lijkt meer en meer te ontbreken. Beelden vullen je blikveld en ze volgen elkaar in een snel tempo op. Echte aandacht, het achterover leunen en er zijn, inmiddels zaken die zeldzaam zijn geworden.
Technologie staat voor niets, maar bijbenen is de dagelijkse opgave. Loketten die sluiten, bemensing wat overgaat in apparaten. Het persoonlijke wat onpersoonlijker wordt. Efficiëntie wat ten koste gaat van persoonlijke aandacht.
Eenzaamheid, een naar fenomeen. Maar zelfs de jeugd ervaart dit. Social media waar weinig sociaals meer in zit. Waar ont-moeten we nog. Waar kunnen we onszelf zijn met ons verhaal. Waar is de tijd en het luisterende oor om te delen en te ontvangen.
Gevangen in een rollende vaart. Vooruitgang, was het devies. Maar waar is nog het mijmeren en het stilstaan. Het lanterfanten en het vervelen wat de nodige inspiratie en creativiteit biedt.
Leeftijd speelt geen rol in de geest van de tijd. Maar de geest van de tijd speelt wel een grote rol in de leeftijd. Haar zilverwitte haar, glanzend in de zon. Mijmerend.