We vragen er niet om. Nooit gedaan. Zullen we ook niet doen. Maar het is zo. Hoe jong of oud we ook zijn, Het is een feit.
We zitten erin. Een situatie waar we niet voor kiezen. We weten niet beter. Het is wat het is en het gaat zo. Nog steeds. Steeds opnieuw.
We willen wel, we denken wel, we missen wel, we zoeken wel, we hopen wel. Echt. Steeds weer. Maar waarom gaat het zo. Waarom is het zo. Waarom doen ze zo.
Maar we zijn loyaal. We nemen het hoe het komt. We nemen genoegen met wat er niet is maar wat er wel hoort te zijn. Want we houden van ze. We horen bij ze. We zijn van ze. We slikken. We gaan door. We weten soms niet beter ook. We komen voor ze op zelfs, we nemen ze in bescherming. Wie komt er aan ze.
Maar ze zijn zo druk. Ze praten zoveel. Ze ruziën, ze schelden, ze verheffen hun stem, ze zuchten, ze leggen hun hoofd in hun handen, ze kijken verdrietig, ze zijn in gedachten. Ze zijn soms zo boos.
Ze praten met anderen, storten hun hart uit, huilen, kijken somber, staren in de verte. Staan op, lopen naar het raam, kijken naar buiten. En gaan weer zitten, peinzen soms, zijn afwezig. In gedachten.
We houden ons rustig, we doen ons ding, we spelen op onze kamer, we zijn veel buiten. We vragen niet veel, we dragen.
We hebben gewoon liefde nodig. Een arm om ons heen. We willen gewoon horen hoe goed we het doen op school. We willen gewoon uitgezwaaid worden, we willen gewoon een hoofd zonder zorgen. We willen gewoon een kneepje in onze wang, een klop op de schouder, een luisterend oor. Een kopje thee als we thuiskomen, een bewonderende blik bij onze tekening. Een stukje gum voor ons werkje op de koelkast. We willen gewoon horen dat er van ons gehouden wordt.
Echt, meer vragen we niet.
Waarom zijn er zoveel ouders zo ontzettend druk met zichzelf, waarom zijn er zoveel vechtscheidingen, waarom begrijpen volwassen elkaar soms zo moeilijk. Waarom gaat er zoveel over ruggen van kinderen. Waarom, waartoe.
Wat is er nou zo ontzettend moeilijk aan het gewoon zielsveel houden van ons als kind? Nou? Fuck alle problemen. Ga door je knieën, kijk in onze ogen. Hou gewoon van ons. Laat ons erbuiten, vermoei ons er niet mee. Laat ons. Laat ons alsjeblieft kind zijn. Maak dat onze loyaliteit het waard is.