Het is eigenlijk wel beschamend dat er zoveel betutteling nodig lijkt te zijn in Nederland op het moment. Je hoeft maar met de trein te reizen en bij aankomst van het station wordt er al omgeroepen dat je toch zeker niet moet vergeten om uit te checken. Vervolgens zit je thuis op de bank en komt er weer die vervelende reclame van een of ander merk van vaatwasmachinecapsules voorbij met de boodschap: “Pas op met kinderen, laat ze het vooral niet in hun mondje stoppen”. En neem dan die sigarettenpakjes, met eerst die enge plaatjes. Er staat nog net geen tekst bij: “Waarschuwing, dit is schokkend beeldmateriaal.” En nu zijn de pakjes niet meer zichtbaar in de winkel.
Nu zie ik die pakjes sigaretten gelukkig niet van dichtbij, want ik rook niet en hou weer meer van chocola. En dat is nu ook weer precies zo hypocriet eigenlijk in die betutteling, want op chocoladerepen staat geen enkele waarschuwing. Terwijl suiker ook zo superslecht kan zijn en bij stelselmatig veel te veel eten vanuit emotie je toch ook echt kan lijden aan boulimia. Ik noem maar iets. Of neem die fles wijn, die lekkere Chileense Chardonay, of dat lekkere fruitige ruby-biertje, Geen enkel plaatje van een stel korsakovhersenen of iets dergelijks erop te bekennen.
Nu gaat het me echt niet om waarschuwingen of plaatjes wel of niet of over hypocrisie. De laag eronder is veel interessanter. Wat maakt nu dat we zo destructief zijn voor onszelf of voor elkaar. Of waarom zien we zoveel destructiviteit zonder dat het die naam heeft.
Gedrag waaruit blijkt dat iemand echt heel bewust zelf kiest voor regressie in plaats van progressie trek ik niet heel goed. Die man bijvoorbeeld met NAH die na een intensief traject revalidatie kiest om op de bank te gaan zitten, in plaats van een onderhoudstrainingstraject te volgen om de opgedane conditie en vaardigheden te behouden.
Of die vrouw die kiest om in het probleem te blijven hangen in plaats van de stap om eruit te klimmen en weer te gaan bouwen. En zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden.
Er wordt ook te veel gezeurd en gemopperd. Er wordt zoveel van zich af geslagen in plaats van in de spiegel te kijken. Stel je voor dat het aan jou ligt, of dat jij iets moet doen of aanpakken. Nee, we kijken niet om, we lopen gewoon door.
Laten we beginnen om allemaal weer eigenaar te worden van alles wat er speelt. Gewoon, allemaal samen. Met elkaar. Laten we de draad oppakken, de handen uit de mouwen steken, de spiegels weer omhoog zetten. Gewoon lekker de uitdaging weer aangaan, de dingen ‘facen’. Niet mopperen, maar daadkracht tonen. Niet vallen, maar staan. Niet wegduwen, maar aanpakken.
En als het even niet lukt, om welke reden dan ook… Vraag hulp! Want er zijn zoveel goede plekken waar fijne hulp geboden kan worden. Doe het gewoon!