Iemand gereguleerd op z’n bek laten gaan. Of iemand goed op z’n bek laten gaan. Stiekem denkt elke hulpverlener dat weleens, toch? Heel eerlijk gezegd denk ik dat echt regelmatig, en als ik het een keer uitspreek en er zijn hulpverleners bij, dan zie je toch verschrikte gezichten in eerste instantie.
Kijk, als hulpverleners willen we het heel graag voorkomen dat mensen op hun bek gaan, om even in die term te blijven. We zijn de ‘reddende engelen’ die een hoop ellende kunnen voorkomen. We zijn er als de kippen bij om te kunnen ‘redden’. Voorkomen van ellende is onze missie, mensen op de rit zetten is ons devies.
En toch zijn we veel te vaak veel te lief! ik ook. We durven niet altijd goed te confronteren en zijn stiekem allemaal een beetje bang voor afwijzing, of om het verkeerd te doen. Stel dat de inwoner, of de cliënt mij niet aardig vindt, of stel dat het lijntje wat er is op springen staat …
En toch moeten mensen soms enorm op hun bek gaan, om in te zien dat ze zelf degene zijn die de sleutel is tot verandering! Want wat is er in de praktijk veel vergooide energie vanuit hulpverleners op het moment dat de persoon met wie we werken niet echt wil. Of geen inzicht heeft in het probleem. En wat kunnen we regelmatig als hulpverleners om de hete brei heen draaien. Alles soms om de lieve vrede, wat dat ook mag zijn.
Soms moet er gewoon enorm concreet geconfronteerd worden. Soms moeten we het verkrijgen van inzicht even een stevig handje helpen. Soms is het gewoon heel nodig dat we uitspreken wat we zien. De vinger op de zere plek leggen. Aangeven wat niet helpt in de route naar progressie.
Wat ik wel merk is dat mensen er schreeuwend behoefte aan hebben. En dat ze er meer voor open staan als dan je vooraf denkt. Soms hebben ze ook geen mesen om zich heen die spiegelen. Mensen bedanken heel vaak als je het doet. Mensen gaan nadenken, rollen uit mentale modellen, schieten uit vaste patronen en komen ineens uit de comfortzone. En wat een beweging komt er dan vaak op gang. Echt gaaf om te zien!
Mijn missie met dit stuk is dat we meer gaan confronteren. En uiteraard leggen we eerst een vertrouwensband, natuurlijk luisteren we eerst geduldig naar het verhaal en kijken we wat iemand beweegt. Natuurlijk stappen we niet binnen en trekken onze mond open en wensen vervolgens succes. Hey, we blijven wel hulpverleners. Maar durf! Doe het eens als je denkt dat het nodig is maar je ervaart een drempel. Bedenk niet wat we hebben te verliezen, maar bedenk wat er valt te winnen!!
Een slachtofferrol is een keuze. Externaliseren van problematiek is een keuze. Anderen verantwoordelijk maken voor jouw problemen is een keuze. De aap op een andere schouder droppen is een keuze.
Mogen ze best weleens horen …